Σιβύλλα

Ὁ Σικελιανὸς πιστεύει πὼς ἡ Τραγωδία εἶναι ἡ ὑπέρτατη μορφὴ κοινωνικοπνευματικοῦ δημιουργικοῦ Ὀργίου. Ἡ Τραγωδία, μὲ τὸ γιγαντιαῖο συνθετικό της πνεῦμα, διαιώνιο δημιουργικό, ἀνάγκη ὀργανικὴ ἀποκαλυμμένη ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ ἴδιο Τραγικὸ ἐντατικὸ συναίσθημα τοῦ σήμερα, εἶναι ἡ ὑπέρτατη μορφὴ τῆς ποιητικῆς, ὅπως γράφει. Αὐτοὶ πού, ἂν δὲν κλείσουνε τὸ νοῦ τους φωτογραφικὰ στὶς σχέσεις τους μ᾽ αὐτὴ τὴν ἐποχή μας, ὥσμε τὸ σημεῖο ποὺ ἡ παραδοχὴ τοῦ «σύγχρονου» στὰ βάθη τους νὰ γίνει αὐτὴ ἡ ἴδια Μύθος.

Στὴν τραγωδία αὐτὴ ὁ Σικελιανὸς μᾶς δείχνει τὴν μαντικὴ τέχνη, τὴν Μαντοσύνη ὅπως λέει, ἡ ὁποία τόσο συγγενεύει μὲ τὴν τέχνη τοῦ ποιητῆ. Διότι, γιὰ νὰ φωτίσουνε στὴν συνείδηση τῶν ἄλλων τὴν αὐθεντικὴ ὑπόσταση τοῦ Ἀνθρώπου, ἡ ΜΑΝΤΟΣΥΝΗ ἦταν ἡ συνισταμένη ὅλων τῶν ἄλλων τῆς ψυχῆς λειτουργιῶν. Ἡ Μαντοσύνη αὐτὴ δὲν εἶναι μεταφυσικὴ θεώρηση, ἀλλ᾽ ἡ οὐσιαστικὴ ἀπόδοση τῆς πιὸ βαθιᾶς αἰσθαντικότητας τοῦ Ἀνθρώπου.

Γιὰ τὸν Προφήτη, γιὰ τὸν Δημιουργό, γιὰ τὸν Ποιητή, ποὺ συμμετέχει ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ καθολικοῦ του ὑποσυνείδητου στὴν Ὁλότητα τοῦ Κόσμου, κ᾽ ἑπομένως ποὺ ξέρει ἀπόλυτα πὼς ἡ Ἀνθρωπότητα δὲν πεθαίνει ἀπ᾽ τὶς μεταμορφώσεις της ἀλλ᾽ ἀκριβῶς ἀναγεννιέται, ὁ ἀνώτερος βαθμὸς Αἰσθαντικότητας εἶναι αὐτὸς ὁ ἴδιος ἕνα πολιτικὸν ἀστέρι καὶ μιὰ δάδα ποὺ φωτίζει τὴν ἱστορική, τὴ χρονικὴ διαδοχὴ τῶν γεγονότων μ᾽ ἕνα φῶς ἀπόλυτα ἔγκυρο…

Σ᾽ αὐτὴ τὴν τραγωδία, ἡ Σιβύλλα εἶναι ἡ μάντις ποὺ καλεῖται ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα νὰ χρησμοδοτήσει στὸ Ἱερὸ τῶν Δελφῶν, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ ποὺ ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Νέρων. Ὁ ἀυτοκράτορας θὰ ἔρθει ὁ ἴδιος ν᾽ ἀκούσει τὸν χρησμὸ τῆς Σιβύλλας. Οἱ ἱερεῖς τοῦ ναοῦ ἀνοίγουν καὶ ἑτοιμάζουν τὸ ἱερό, τὸ ὁποῖο εἶναι πολλὰ χρόνια κλειστό, γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ αὐτοκράτορα.

Γι᾽ αὐτὴν τὴν παρουσίαση, ἐπέλεξα ἀποσπάσματα ποὺ κάνουν κατανοητὴ τὴν πλοκὴ τοῦ ἔργου, συνοδευόμενα ἀπὸ πρωτότυπη μουσική, μὲ στόχο νὰ λάμψει ὁ λόγος τοῦ ποιητῆ.

Νάντια Μουρούζη